Honda ANF 125i Innova home project – Travel test

Με το παπί σε ένα αξέχαστο ταξίδι Αθήνα – Καλαμάτα – Γύθειο. Το πιο μεγάλο λάθος είναι ίσως ότι… δεν έμεινα εκεί. Το πιο μεγάλο επίτευγμα είναι ότι το παπί με πήγε και με έφερε.

Όταν πήρα το παπί Honda ANF 125i Innova την άνοιξη του 2015 είχα στόχο να φτιάξω μια σειρά από άρθρα τεχνικού και χρηστικού περιεχομένου για να βοηθήσω εν μέσω της χειρότερης οικονομικής ύφεσης τον μέσο χρήστη ενός μικρού οχήματος (που συνήθως είναι νέος και με όχι και πολλά λεφτά για να μην πω απένταρος) κι αν κρίνω από την ανταπόκριση (πάνω από 100.000 αναγνώσεις πλέον– αν δεν παινέσεις το σπίτι σου…), τα άρθρα αυτά έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο. Δεν είχα στόχο να το χρησιμοποιήσω για διαδρομές ή ταξίδια. Να όμως που αλλιώς σχεδιάζουμε τα πράγματα, κι αλλιώς τα φέρνει η ζωή: μια προσωπική υποχρέωση απαιτούσε την καθημερινή μου παρουσία στην Καλαμάτα, ενώ ταυτόχρονα η διαμονή μου ήταν στο Γύθειο. Ταυτόχρονα, οι υποχρεώσεις στην Αθήνα «έτρεχαν». Αρα για δύο μήνες σε εβδομαδιαία βάση πήγαινα ΑθήναΚαλαμάτα, μετά Γύθειο για διανυκτέρευση, το πρωί ξανά Καλαμάτα, το βράδυ πάλι Γύθειο και στα μέσα ή στα τέλη της εβδομάδας (ανάλογα την πρόοδο του προγράμματος) επέστρεφα στην Αθήνα. Την άλλη εβδομάδα το ίδιο πάλι. Ας το δούμε σε χιλιόμετρα:

Αθήνα Καλαμάτα: 230km

Καλαμάτα – Γύθειο: 95km

Μια τυπική εβδομάδα λοιπόν περιελάμβανε ένα πήγαινε έλα Αθήνα -Καλαμάτα δηλ. 460km και τρία πήγαινε έλα Καλαμάτα Γύθειο δηλαδή 570km. Στο σύνολο 1030km, χωρίς τα έξτρα που θα τα δούμε πιο κάτω. Στην πράξη το εβδομαδιαίο ταξίδι έβγαινε παραπάνω τελικά.

Πώς κατέληξα με το παπί

Η υποχρέωση που σας ανέφερα στην Καλαμάτα με απασχόλησε επί δύο μήνες και ομολογώ ότι δεν τόλμησα να ξεκινήσω να πάω με το παπί από αμέσως. Την πρώτη φορά πήγα με το Suzuki Burgman 400 (κι έχω ήδη γράψει σχετικά). Ακολούθως πήγα με το προσωπικό BMW F 650 CS που ταξιδεύει πολύ ωραία και ξεκούραστα στον ανοιχτό δρόμο. Ωστόσο ανακάλυψα ότι με το βάρος με καύσιμα των 200kg (συν τα πράγματά μου) και το μήκος του με κούραζε στα πολύ κλειστά κομμάτια της διαδρομής Καλαμάτα – Γύθειο, όπου σε ελάχιστα σημεία μπορούσα να αναπτύξω ταχύτητες άνω των 100km/h, ενώ κυρίως πήγαινα με 40 έως 60km/h. Κυρίως το βράδυ που έπρεπε μετά από μια κοπιαστική ημέρα να επιστρέψω στο Γύθειο, στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής από την Καλαμάτα μέχρι τον Κάμπο (ένα χωριό σε απόσταση 15km φεύγοντας από την Καλαμάτα) που έχει πολύ κλειστές στροφές (με 2η σχέση και μερικές με 1η) η διαδρομή ήταν φορές που απλά «δεν έβγαινε».

Μετά από αυτές τις εμπειρίες πήρα την απόφαση να αξιοποιήσω το παπί. Σκέφτηκα ότι θα κάνω υπομονή στο ταξίδι στον αυτοκινητόδρομο, αλλά μετά, στα κλειστά κομμάρια, θα ταξιδεύω ξεκούραστα (κυρίως τα βράδια) αλλά και οικονομικότερα στο ενδιάμεσο, καθώς το παπί έχει -όπως και να το κάνεις- χαμηλότερη κατανάλωση.

Όλα αυτά στη θεωρία. Η πράξη ήταν κάάάπως διαφορετική.

Το φόρτωμα

Αυτός είναι ο τρόπος που φόρτωσα στο παπί τα πράγματά μου. Στο top case έβαλα την τσάντα με τον υπολογιστή. Στις πλαϊνές τσάντες έβαλα εργαλεία και το κάνιστρο με τη βενζίνη. Στη τσάντα πάνω στη σέλα ήταν τα ρούχα μου, τρόφιμα και νερό. Η πολύχρωμη πλαστική τσάντα στο τιμόνι ήταν τα σκουπίδια που έπρεπε να πετάξω…

Το πρώτο μειονέκτημα που παρουσιάζει το παπί είναι στο φόρτωμα. Επειδή ως όχημα είναι μικρό δεν σου δίνει και πολλές δυνατότητες. Δεν μπορείς να βάλεις τριβάλιτσο κι έτσι αναγκαστικά, αφού φορτώσεις ό,τι μπορείς στη σχάρα τα υπόλοιπα θα τα βάλεις σε μια τσάντα μου θα δέσεις στη σέλα. Κι έτσι κάθε φορά που μπαίνεις στο βενζινάδικο πρέπει να λύνεις ό,τι έχεις δέσει για να ανοίξεις τη σέλα και να έχεις πρόσβαση στην τάπα. Αυτό προσπάθησα να το γλιτώσω παίρνοντας από τα ποδηλατικά είδη ένα ζευγάρι μαλακές τσάντες. (Από τα είδη μοτοσικλέτας οι αντίστοιχες τσάντες που είδα μου φάνηκαν υπερβολικά μεγάλες, είμαι σίγουρος όμως ότι θα υπάρχουν κατάλληλες). Το ύφασμα που ενώνει τις δύο τσάντες το έβαλα κάτω από τη σέλα κι έτσι δεν έπρεπε να τις κατεβάζω για τον ανεφοδιασμό. Τελικά όμως ούτε αυτός ο χώρος δεν μου έφτανε κι έτσι δεν απέφυγα το να δέσω και τσάντα στη σέλα. Αρα λοιπόν οι αποσκευές μου ήταν τρεις: το top case του παπιού για το lap top, βιβλία, τετράδια, χάρτες κλπ., οι πλαϊνές τσάντες για εργαλεία και άλλα βαριά (θα πω αμέσως τι) και μια τσάντα για τα ρούχα.

Οι τσάντες μαγκώνουν κάτω από τη σέλα και δεν χρειάζονται έξτρα στερέωση. Για να φτάσεις την τάπα τις μετακινείς λίγο προς τα εμπρός.

Η βενζίνη, ένας μεγάλος πονοκέφαλος

Το Honda ANF 125i Innova είναι ένα πολύ εξυπηρετικό και πρακτικό σε γενικές γραμμές όχημα με ένα χαρακτηριστικό όμως, που στην περίπτωσή μου χρειάστηκε ειδική μέριμνα. Εχει μικρό ρεζερβουάρ. Με χωρητικότητα 3,5lt και ιδανική κατανάλωση 2lt/100km δεν ήταν δυνατό να κάνω πάνω από 180km. Αυτό σήμαινε ότι αν οι συνθήκες του δρόμου ήταν δυσκολότερες (ανηφόρες) τότε η αυτονομία μπορούσε να πέσει και στα 150km. Αν είσαι στην Αθήνα, αυτό δεν θα σε πονοκεφαλιάσει ποτέ. Τη διαδρομή Γύθειο-Καλαμάτα και ξανά Γύθειο (95 + 95 km) όμως δεν μπορούσα να τη βγάλω με ένα ρεζερβούαρ με τίποτα. Αλλά και στο ταξίδι από την Αθήνα στην Καλαμάτα και στην επιστροφή προς Αθήνα ήθελε προσεκτικό υπολογισμό των στάσεων για ανεφοδιασμό. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό σήμαινε ότι θα βάλεις βενζίνη πριν αρχίσει να αναβοσβήνει το τελευταίο νταμάκι του ηλεκτρονικού δείκτη βενζίνης στα όργανα. Κι αν το βενζινάδικο που είναι στη διαδρομή σου είναι από τα ακριβότερα στην Ελλάδα, τότε δεν έχεις επιλογή, ενώ αν τύχει και είναι κλειστό, θα σε φαν οι αλεπούδες. Επειδή ήθελα να έχω εγώ την επιλογή και ήθελα επίσης να αισθάνομαι ασφάλεια με τον ανεφοδιασμό, αποφάσισα να πάρω ένα μικρό κάνιστρο μαζί μου για βενζίνη.

Κοιτάξτε τι ωραία που χωράει το κάνιστρο μέσα στην τσάντα. Με έσωσε αρκετές φορές και είχα και το κεφάλι μου ήσυχο.

Με λίγο ψάξιμο στο internet είδα ότι μια γνωστή μάρκα αλυσοπρίονων (και άλλων βενζινοκίνητων εργαλείων – δεν θα πω ποια για να μην κάνω γκρίζα διαφήμιση) έχει ένα 3λιτρο κάνιστρο βενζίνης σε μονοψήφια τιμή και με καπάκι ασφαλείας. Θυμίζω ότι τα κοινά πλαστικά δοχεία ή μπουκάλια νερού δεν κάνουν για βενζίνη, γιατί η βενζίνη τα διαλύει και τρυπάνε. Το κάνιστρο αυτό μου έδινε αυτονομία για πάνω από 100km επιπλέον, αν χρειαζόταν. Δεν χρειαζόταν όμως, παρά μόνο για μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, οπότε έκανα ανεφοδιασμό στο ίδιο βενζινάδικο στην Καλαμάτα κάθε μέρα (σημαντικό αυτό για ανθρώπους που βλέπουν παντού συνομωσίες εναντίον τους – όπως εγώ). Το κάνιστρο το κουβαλούσα σε μία από τις πλαϊνές τσάντες, οπότε το βάρος του κατέβαινε χαμηλά ώστε να μην έχω μεγάλο πρόβλημα στην ευστάθεια. Στην άλλη τσάντα είχα τα εργαλεία. Μετά από όλα αυτά πήγα και βεβαιώθηκα ότι ο αέρας πίσω είναι στα 35psi – γιατί το βάρος που έπρεπε να σηκώσει ο πίσω τροχός ήταν αρκετό μεγάλο. Προς στιγμήν σκέφτηκα να βάλω κι ακόμη περισσότερο, αλλά μετά είπα να μην κάνω πειράματα…

Ο ιδιοκτήτης του Honda Innova 125i πρέπει να ζήσει με το μικρό ρεζερβουάρ. Ευτυχώς ο διάδοχός του Honda Supra-X Helmin έχει αρκετά μεγαλύτερο ρεζερβουάρ.

Τα εργαλεία – ή τι κάνεις αν σε πιάσει λάστιχο;

Δεν πήρα εργαλεία μαζί μου για να κάνω γενική επισκευή. Είχα όμως ένα και μοναδικό άγχος: μη με πιάσει λάστιχο. Καθώς τα λάστιχα του παπιού είναι με σαμπρέλες, το να πατήσεις ένα καρφί θα αποδειχθεί τεράστια περιπέτεια, αν δεν είσαι σωστά προετοιμασμένος. Φρόντισα λοιπόν και πήρα μαζί μου μια σαμπρέλα, δύο λεβιέδες και ένα γερμανοπολύγωνο 19mm για το παξιμάδι του τροχού (έχει και στα εργαλεία του παπιού κατάλληλο κλειδί αλλά είναι κοντό και προτίμησα να πάρω ένα μακρύτερο που δίνει καλύτερο μοχλό και δεν κινδυνεύεις να καείς από την ζεστή εξάτμιση).

Η προνοητικότητά μου με δικαίωσε γιατί με έπιασε λάστιχο στον ανήφορο λίγο πριν τα τούνελ της Κακιάς Σκάλας.

Αυτή είναι μια εμπειρία που δεν ήθελα να τη ζήσω ποτέ στη ζωή μου. Μου έσκασε λάστιχο στον ανήφορο της Αθηνών – Κορίνθου λίγο πριν την Κακιά Σκάλα. Ευτυχώς είχα μαζί λεβιέδες, σαμπρέλα και τρόμπα. Μετά από πολλά λίτρα ιδρώτα ήμουν και πάλι καθ΄οδόν.

Η περιπέτειά μου περιορίστηκε στο ότι κατέβασα τροχό και άλλαξα τη σαμπρέλα στην άκρη της Εθνικής οδού. Τουλάχιστον κάποια στιγμή με κάλυψε ένα αυτοκίνητο της Ολυμπίας οδού κι έτσι είχα περισσότερη ασφάλεια στην εργασία. Απλά θα ήθελα να ήξερα πώς κατέληξε στο λάστιχό μου ένα σπασμένο εργαλείο allen και πώς βρέθηκε στη δεξιά λωρίδα της εθνικής (όχι τη ΛΕΑ). Αυτό ήταν όμως και η μοναδική αναποδιά που με βρήκε. Ειλικρινά, σκέφτηκα να πάρω μια ζάντα κι ένα λάστιχο και να κουβαλάω μαζί μου ρεζέρβα, αλλά δεν βρήκα έναν αξιόπιστο και πρακτικό τρόπο για να την στερεώσω. Ίσως στο μέλλον.

Το λάστιχό μου έσκασε επειδή πάτησε ένα σπασμένο κλειδί άλλεν. Αν οι κατάρες μου έχουν πιάσει, τότε αυτός που το πέταξε πρέπει να έχει πολύ μίζερη ζωή πλέον.

Η άνεση ή πιο σωστά… ο πόνος στα οπίσθια

Το παπί δεν είναι τουριστική μοτοσικλέτα. Επομένως τίποτε επάνω του δεν είναι σχεδιασμένο για να σε κρατήσει άνετο. Αν οδηγείς παραπάνω από μία με μιάμισι ώρα αρχίζεις να πονάς στους γλουτούς και το αντιμετωπίζεις αρχικά αλλάζοντας θέσεις, μετακινούμενος εμπρός-πίσω και τεντώνοντας τα πόδια. Στο δίωρο υποφέρεις και πρέπει να σταματήσεις. Πηγαίνοντας από Αθήνα προς Καλαμάτα η πρώτη μου στάση για ανάπαυση συνέπιπτε με τη στάση για ανεφοδιασμό στο Σπαθοβούνι (λίγο πριν τα διόδια Σπαθοβουνίου με κατεύθυνση την Τρίπολη), με ηρωική προσπάθεια κι αφού είχα διανύσει 110km σε μιάμισι ώρα και κάτι. Η επόμενη στάση ήταν στην καφετέρια αμέσως μετά το τούνελ του Αρτεμισίου 60km μετά. Άλλη μια στάση έκανα μετά από άλλα 50 με 60km αναλόγως με το πού υπήρχε parking κι άλλη μία προς το τέλος της διαδρομής για τον τελευταίο ανεφοδιασμό. Στην επιστροφή από Καλαμάτα η πρώτη στάση για ξεκούραση συνέπιπτε πάλι με τον ανεφοδιασμό λίγο πριν τα διόδια της Νεστάνης έξω από την Τρίπολη, άλλη μια στάση έκανα στην άκρη του δρόμου στην αρχαία Νεμέα ή αν άντεχα πιο πολύ στα διόδια Σπαθοβουνίου κι άλλη μία σε καφετέρια στα Μέγαρα.

Πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πας Αθήνα – Καλαμάτα με το παπί

Το παπί για να καλύψει τα 230km από την Αθήνα μέχρι την Καλαμάτα χρειάζεται 3 ώρες και 45 λεπτά μαζί με τις στάσεις για ανεφοδιασμό και ξεκούραση. Η ταχύτητα με την οποία ταξιδεύει το παπί είναι γύρω στα 80 με 90km/h. Φτάνει και τα 100km/h αλλά δεν μπορεί να τα κρατήσει για πάντα.

Ο μεγαλύτερος «εχθρός» του παπιού είναι οι ανηφόρες. Πηγαίνοντας προς Καλαμάτα μεγάλες ανηφόρες θα συναντήσεις αφού στρίψεις από Κόρινθο προς Τρίπολη. Οι χειρότερες είναι αυτές στις οποίες διασχίζεις τα τρία τούνελ μέχρι το Αρτεμίσιο. Εκεί το παπί θέλει κατέβασμα σε τρίτη σχέση στο κιβώτιο και πηγαίνει με 60-65km/h. Κάποια στιγμή ανασαίνει λίγο και φτάνει τα 70km/h, αλλά στροφάρει υπερβολικά και υποσυνείδητα του έβαζα 4η οπότε κρέμαγε και πάλι. Στην επιστροφή από Καλαμάτα η χειρότερη ανηφόρα είναι αυτή που ξεκινά έξω από την Καλαμάτα και καταλήγει στην Τρίπολη. Εκεί πρέπει να κάνεις υπομονή και να κινηθείς με 3η και 60km/h για πολλή περισσότερη ώρα από όσο θα ήθελες. Τουλάχιστον το τοπίο είναι ωραίο. Από τη στιγμή που θα περάσεις το τούνελ με την ονομασία “Καλογερικό” έξω από την Τρίπολη τότε το παπί και εσύ μαζί μπορείτε να ξεκουραστείτε με 4η.

Νάτο το παπί μετά το μακρύ ταξίδι μπροστά από τον νεοκλασικό μητροπολιτικό ναό της Υπαπαντής στο ιστορικό κέντρο της Καλαμάτας. Το έστησα εκεί μόνο για τη φωτογραφία γιατί μετά πήγα και πάρκαρα κανονικά για να κάνω προσκυνηματική στάση στα σουβλάκια του Τζίμη στην πλατεία Αγίων Αποστόλων (κι αυτή είναι αξιοθέατη).

Κατανάλωση

Είπα και πριν ότι ένα μεγάλο πρόβλημα που θα σε απασχολήσει σε κάθε διαδρομή εκτός αστικού κέντρου είναι ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα. Το ρεζερβουάρ του Honda ANF 125i Innova είναι απελπιστικά μικρό και παρά το ότι το παπί έχει πολύ οικονομική λειτουργία, δεν μπορείς με φυσιολογική οδήγηση να ξεπεράσεις αυτονομία 180km/h. Και λέω με φυσιολογική οδήγηση γιατί έχω διεξάγει δοκιμή σύμφωνα με την οποία πήγαινα μόνο μέχρι 50km/h και τότε η κατανάλωση του παπιού έπεσε κάτω από τα 2lt/100km και πέτυχα αυτονομία 220km μέχρι που ο κινητήρας έσβησε. Σε ένα ταξίδι όμως οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τέτοια κατανάλωση – …θες και να φτάσεις κάποτε! Όπως είπα και στην προηγούμενη παράγραφο, οι ανηφόρες ζητούσαν κατέβασμα σε 3η. Αυτό ανέβαζε την κατανάλωση στα 2,6lt/100km. Αντιθέτως στο κλειστό και ορεινό κομμάτι από Γύθειο προς Καλαμάτα, παρά τα συχνά κατεβάσματα, η μέση ταχύτητα ήταν χαμηλή κι έτσι η κατανάλωση ήταν στα 2lt/100km. Άρα λοιπόν για την κατανάλωση του Honda ANF 125i Innova μπορούμε να φτιάξουμε το εξής πινακάκι:

Οδήγηση με ταχύτητα

Κατανάλωση

Έως 50km/h

1,7lt/100km

Με 60 έως 80km/h

2,0lt/100km

Με 80 km/h και άνω

2,6lt/100km

Στα «80km/h και άνω» εύλογα περιλαμβάνονται και τα ταξίδια στον ανήφορο με 3η σχέση στο κιβώτιο.

Πρέπει να επισημάνω ότι είχα στο μυαλό μου συνεχώς το θέμα της αυτονομίας και διεξάγοντας δοκιμές μερικές φορές έμεινα από βενζίνη σε αρκετά αφιλόξενα μέρη. Είχα όμως  την ασφάλεια ότι είχα μαζί μου το μικρό κάνιστρο με τη βενζίνη που με έβγαλε από τη δύσκολη θέση όλες τις φορές (γιούχου)!

Περνούσα από την Καρδαμύλη κάθε μέρα, αλλά δεν μπορούσα να σταθώ εκεί κάθε μέρα. Κρίμα για μένα, γιατί η Καρδαμύλη έχει μια καταπληκτική θάλασσα, ωραίο φαηγτό και αξίζει να την γυρίσεις γιατί έχει και παλιό κομμάτι με ιστορικά κτίρια (διαβάστε και πιο κάτω το κείμενο – όχι μόνο τις λέζάντες…).

Τι καταφέρνεις με 100άρα βενζίνη! Μια φιλοσοφική αναζήτηση

Έχοντας διαρκώς στο μυαλό μου τρόπους που θα με βοηθήσουν να εξοικονομήσω βενζίνη, σκέφτηκα να δοκιμάσω και τις ακριβότερες βενζίνες που προσφέρει το εμπόριο καυσίμων. Από τη στιγμή που ανακάλυψα τα πρατήρια που ένιωσα ότι μπορώ να τα εμπιστευτώ (γιατί δυστυχώς υπάρχουν και πρατήρια που λένε ότι σου βάζουν 100άρα, αλλά σου βάζουν απλή ή λένε ότι σου βάζουν 10€ και σου βάζουν 9€ – δεν είμαι εγώ περίεργος, ενίοτε φτάνουν στα δελτία ειδήσεων τέτοια περιστατικά) δοκίμασα τόσο 100άρα βενζίνη, όσο και ενισχυμένη απλή (η κάθε εταιρία την ονομάζει διαφορετικά). Το πλεονέκτημα που προσφέρουν αυτές οι βενζίνες δεν είναι η περιεκτικότητα σε οκτάνια – αυτή αφορά τους κινητήρες με υψηλή συμπίεση και όχι του παπιού. Το πλεονέλτημά τους είναι ότι πρόκειται για βενζίνες καλύτερης ποιότητας. Αυτό στην περίπτωση του παπιού σημαίνει λίγο καλύτερη ευστροφία και λίγο καλύτερο τράβηγμα. Η διαφορά είναι ορατή στον ανήφορο τον οποίο «βγάζει» πιο άνετα. Πάλι θα χρειαστεί κατέβασμα, αλλά πιο αργά και η λειτουργία του κινητήρα είναι πιο ξεκούραστη. Επίσης κρατάει με περισσότερη ευκολία ταχύτητες της τάξης των 100km/h στο ταχύμετρο εφόσον βοηθά ο δρόμος, που κι αυτό είναι πολύ καλό και ευπρόσδεκτο, φυσικά. Ένας παράγοντας που πρέπει να σκεφτεί κανείς είναι το κόστος: σε κάθε γέμισμα πρέπει να υπολογίζεις γύρω στα 0,90€ επιπλέον, με δεδομένο ότι η διαφορά απλής από 100άρα είναι κατά μέσο όρο περί τα 30 λεπτά. Αυτά έχοντας ως δεδομένα παίρνετε την απόφαση.

Το ταξίδι – εδώ είναι τα δύσκολα

Στον υπότιτλο του κομματιού σας έγραψα ότι θα σας πω τι κάνει το ταξίδι εφικτό και τι ανέφικτο. Να λοιπόν κάποια πράγματα που θα σας δυσκολέψουν.

Η ταχύτητα: Το ταξίδι στον αυτοκινητόδρομο με το παπί απαιτεί υπομονή αλλά και συνεχή επιφυλακή. Επειδή οι ταχύτητες που κινείται το παπί είναι οριακά χαμηλές (80 με 90km/h) πρέπει να βρίσκεσαι συνεχώς δεξιά και να έχεις το νου σου στους καθρέφτες για τα φορτηγά που θα σε προσπερνάνε. Καλό είναι να τους εξασφαλίζεις χώρο να σε περάσουν, χωρίς όμως να τραβιέσαι δεξιά μέσα στη ΛΕΑ (η λωρίδα έκτακτης ανάγκης, δεξιά από τη συνεχόμενη λευκή γραμμή), τόσο επειδή δεν επιτρέπεται (!), όσο και επειδή στα σημεία του δρόμου που δεν πατιούνται μαζεύονται συντρίμμια που είναι πολύ πιθανό να τρυπήσουν τα λάστιχα. Γενικά πρέπει να έχεις το νου σου ώστε εκεί που πατούν οι τροχοί να είναι καθαρός δρόμος. Ακόμη κι όταν σταματήσεις, να φροντίσεις οι τροχοί να είναι στην άσφαλτο κι όχι στο χώμα στην άκρη του δρόμου, εκεί που μαζεύονται πρόκες, βίδες, σύρματα, σπασμένα γυαλιά και άλλα αιχμηρά αντικείμενα που δεν βάζει το μυαλό σου (ακόμη και ηλεκτρόδιο από ηλεκτροκόλληση έχω δει καρφωμένο στο μάγουλο ενός Moto Guzzi V7 California ενός καημένου Ιταλού τουρίστα, πριν χρόνια, έξω από την Ελευσίνα).

Ο καιρός: Λάβε υπόψη ότι οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην Αθήνα δεν είναι ίδιες με των άλλων περιοχών. Πηγαίνοντας προς Πελοπόννησο θα συναντήσεις ψυχρότερο καιρό και αέρα. Εγώ ξεκίνησα με το τρυπητό καλοκαιρινό μπουφάν και στη διαδρομή αναγκαζόμουν να φορέσω και το σακάκι του αδιάβροχου και μερικές φορές και ζακέτα από κάτω (η περίοδος που έγινε η διαδρομή ήταν Μάιος και Ιούνιος).

Η κούραση: Επειδή η διαδρομή είναι πολύωρη και κοπιαστική μην αμελείς τις στάσεις για να ξεπιαστείς, ένα ελαφρύ γεύμα και νερά (υγρά) για να αποφύγεις την αφυδάτωση.

Η Στούπα είναι το άλλο καλό tip για μπάνιο και φαγητό. Κι εκεί μπορείς να βρεις ιστορικά μνημεία αν έχεις τη διάθεση να κάνεις μερικά χιλιόμετρα προς το βουνό. Σημαντικό tip επίσης είναι ότι στη Στούπα έχει βενζινάδικο και μεγάλο super market.

Η βροχή

Είχα την τύχη μέσα στους δύο μήνες που βρισκόμουν στην περιοχή Λακωνίας – Μεσσηνίας καθώς και στο πήγαινε από και προς Αθήνα, να με πιάσει βροχή μόνο μία φορά. Άξιζε όμως για δέκα. Ήταν στις αρχές Ιουνίου που χτύπησε την Ελλάδα ένα πολύ βροχερό βαρομετρικό χαμηλό με πολύ ισχυρές καταιγίδες και… πλημμυρισμένα υπόγεια.

Την πρώτη καταιγίδα που έπληξε την Καλαμάτα την γλίτωσα επειδή ήμουν σε στεγασμένο χώρο. Τη δεύτερη καταιγίδα την επόμενη μέρα την «έφαγα» όλη στα μούτρα. Ξεκίνησα από την Καλαμάτα με κατεύθυνση προς το Γύθειο στις οκτώ το βράδυ (έφεγγε ακόμη) με μια πολύ ελαφριά, σχεδόν αδιόρατη ψιχάλα. Με του που άρχισα να ανεβαίνω στην ορεινή διαδρομή που σκαρφαλώνει στον Ταΰγετο, η βροχή δυνάμωσε. Σύντομα έριχνε καρέκλες. Στάθηκα κι έβαλα το αδιάβροχο και συνέχισα. Δεν είχα άλλη επιλογή. Η ορατότητα ήταν πολύ μικρή για τον πρόσθετο λόγο ότι είχε και ομίχλη στα σημεία που ο δρόμος περνούσε από φαράγγια – το θέαμα πάντως ήταν αξέχαστο. Σύντομα ο δρόμος πλημμύρισε στα σημεία που έκανε κατεβασιά από το βουνό και τα νερά της βροχής έκρυβαν κοκκινόχρωμη λάσπη, χαλίκια και πέτρες. Η νύχτα είχε απλωθεί αφέγγαρη κι έτσι δεν είχα τρόπο να εκτιμήσω το βάθος του νερού που έμενε στο δρόμο. Οσο ήμουν στην ορεινή διαδρομή δεν ανησυχούσα γιατί το νερό έφευγε ακολουθώντας την κλίση του εδάφους. Όταν έφτασα στα παράλια όμως (Καρδαμύλη – Στούπα) αντιμετώπισα πολλά περισσότερα νερά. Τα χειρότερα ήταν στη Στούπα που για μεγάλο κομμάτι του δρόμου (εκατοντάδες μέτρα) ο δρόμος είχε γίνει πισίνα με 15cm νερό. Μάταια αναζητούσα τα «ρηχά» στο κέντρο του δρόμου. Σήκωσα τα πόδια για να μην μπει νερό στα μποτάκια (που είχε ήδη μπει) και συνέχισα. Όταν ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει και πάλι μπορούσα και πάλι να δω το δρόμο…

Την άλλη μέρα το (ηλιόλουστο) πρωί που έκανα την ίδια διαδρομή ανάποδα είδα ότι είχε επιστρατευτεί μπουλντόζα για να ανοίξει διεξόδους να φύγουν τα νερά από το δρόμο και να για να μαζέψει τα χώματα που είχαν κατέβει από τις πλαγιές του βουνού.

Ημουν πολύ υπερήφανος για τη φωτογραφία που τράβηξα, αλλά δεν σκέφτηκα ότι εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο δεν κρύβονται τα διαμάντια των Νάνων, αλλά μόνο βροχή – πολλή βροχή.

Εγώ πάντως χάρηκα που φορούσα τα Michelin City Pro (δείτε εδώ περισσότερα για τα εξαιρετικά αυτά ελαστικά) που με όλα αυτά τα νερά, τις λάσπες και τα χαλίκια δεν έκανε υδρολίσθηση ούτε γλίστρησε πουθενά. Δεν ένιωσα δηλαδή σε καμία περίπτωση ανασφάλεια στο πάτημα του παπιού. Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό ψυχολογικό στήριγμα σε συνθήκες που ομολογουμένως ήταν άγριες.

Φεύγοντας από τη Στούπα τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά. Η βροχή ήταν λιγότερη (στρίβει εκεί του βουνό). Όταν έφτασα στο Οίτυλο ο δρόμος ήταν στεγνός κι έβλεπα τα αστέρια. Το δύσκολο είχε περάσει…

Η εκδρομή

Εγώ πήγα για δουλειά, αλλά θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι δεν το ευχαριστήθηκα, καθώς περνούσα καθημερινά από αγαπημένα τουριστικά θέρετρα κι από χώρους με βαριά ιστορική μνήμη, που για μένα προσωπικά παίζει σπουδαίο ρόλο.

Η ίδια η Καλαμάτα είναι ένα ωραίο μέρος με όμορφα διαμορφωμένο το ιστορικό της κέντρο (την πεζοδρομημένη οδό Αριστομένους), συντηρημένα νεοκλασικά κτίρια (η Καλαμάτα παρουσιάζει ιδιότυπη εξέλιξη στα νεοκλασικά κτίρια που συνδυάζονται με παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ενώ υπάρχουν και οικοδομήματα που έχει σχεδιάσει ο Τσίλλερ ή είναι της σχολής του), το κάστρο (η πρώτη του οικοδομική φάση επί Φράγκων το 1205, αλλά ελάχιστα εντυπωσιακό ως φρουριακό συγκρότημα με μπόλικη επέμβαση από τσιμέντο στα ηρωικά sixties) και το ευρύ παραλιακό μέτωπο με έντονο τουριστικό χαρακτήρα που αναπτύχθηκε ιδίως από την μετά το σεισμό του 1986 εποχή. Με ορμητήριο την Καλαμάτα μπορείτε να επισκεφτείτε πολλά μέρη της Μεσσηνίας που είναι από τα ωραιότερα (Γιάλοβα, Βοϊδοκοιλιά) και τα ιστορικότερα (αρχαία Μεσσήνη, Πύλος, Παλάτι Νέστορα κ.α.) στον κόσμο.

Ενα μεγάλο μνημείο έχει στηθεί στο σημείο που είχε χτιστεί ένα όχι και πολύ σπουδαίο τείχος, αλλά με σπουδαίους υπερασπιστές που σταμάτησαν εκεί τον Ιμπραήμ το 1826. Ισως το μνημείο να έπρεπε να θυμίζει ότι τον Ιμπραήμ έφερε στην Πελοπόννησο ο διπλός εμφύλιος πόλεμος των Ελλήνων.

Η Καρδαμύλη είναι περί τα 25km έξω από την Καλαμάτα, ο δρόμος όμως κυρίως στην αρχή του είναι ορεινός με σφιχτές, στενές και γλιστερές φουρκέτες (στάνταρ θα δεις φορτηγά στο αντίθετο, οπότε κρατάς συντηρητική γραμμή και είσαι σε ετοιμότητα). Η Καρδαμύλη απλώνεται σε τρία επίπεδα: το μεσαίο (ας πούμε) επίπεδο είναι αυτό που το διασχίζει ο κεντρικός δρόμος και είναι το πιο εμπορικό. Το κάτω επίπεδο είναι το παραλιακό που είναι για μπάνιο, για φαγητό και ξεκούραση. Το πάνω επίπεδο είναι η λεγόμενη παλιά Καρδαμύλη όπου πρέπει να αναζητήσετε τον πύργο των Τρουπάκηδων-Μούρτζινων, ένα πυργοσυγκρότημα του 18ου αιώνα (οι Τρουπάκηδες ήταν πολύ δυνατή οικογένεια της Μεσσηνιακής Μάνης κι έχουν διατελέσει και Μπέηδες) που αναπαλαιώθηκε και λειτουργεί ως Μουσείο ενταγμένο στο δίκτυο Μουσείων Μάνης. Είναι εμπειρία (φωτογραφία εδώ δεξιά).

Η Στούπα μερικά χιλιόμετρα παραπέρα απλώνεται κι αυτή σε δύο επίπεδα. Το πάνω επίπεδο είναι αυτό που περνάει ο δρόμος και είναι αδιάφορο (έχει όμως τεράστιο supermarket) και βενζινάδικο (αν και με τσιμπημένες τιμές), το κάτω όμως είναι το παραλιακό που έχει κάνει τη Στούπα διάσημη ως τουριστικό προορισμό. Εγώ έκανα τον κόπο να ανέβω και στην Καστανιά, ένα χωρίο 8km βόρεια της Στούπας, πάνω στον Ταΰγετο που έχει τον αναπαλαιωμένο πύργο των Δουράκηδων (προσεχώς θα μπει κι αυτό στο δίκτυο Μουσείων Μάνης). Ρωτήστε στο καφενείο-ταβέρνα της πλατείας για τα κλειδιά του πύργου και μπείτε να δείτε ένα κλασικό παράδειγμα πολεμόπυργου με βοηθητική οικία στο πλάι. Υστερα κάντε ένα κόπο να δείτε τις αναπαλαιωμένες βυζαντινές εκκλησίες του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Νικολάου με τις εκπληκτικές τοιχογραφίες (μετά την συντήρηση έχουν ζωντανέψει τα χρώματά τους).

Μετά τον Αγιο Νικόλαο που είναι κι αυτός παραλιακός, τα υπόλοιπα χωριά που συναντάτε στη διαδρομή είναι ορεινά, όλα όμως γοητευτικά. Οι Θαλάμες με τον σύγχρονο πλακόστρωτο κεντρικό δρόμο δείχνουν ότι είναι το πιο φιλόξενο μέρος για φαγητό και καφέ κάτω από τα μεγάλα πλατάνια, όμως και η Λαγκάδα και το Νομιτσί με τα βυζαντινά μνημεία και ο Αγιος Νίκων (ονομάστηκε έτσι επειδή εκεί έδρασε ο Νίκων ο Μετανοείτε) είναι όμορφα μέρη.

Συνήθως δεν προλαβαίνω ούτε να τις δω τις σαύρες. Αυτή εδώ με άφησε να φτάσω πολύ κοντά της αλλά έφυγε όταν έπαψα να τραβάω φωτογραφίες. Οποιος τη  δει ας της πει ότι η φωτογραφία της έχει ανέβει στο MrBike.

Εδώ πλέον ο δρόμος είναι πιο ομαλός, με λιγότερες στροφές, αλλά και πιο στενός. Εδώ επίσης έβλεπα και τα περισσότερα ζώα, άγρια και ήμερα. Δεν θα ξεχάσω (ποτέ στη ζωή μου) ένα βράδυ ότι βρέθηκα ανάμεσα σε ένα κοπάδι από καμιά δεκαριά βόδια που ήταν μέσα στο δρόμο και αναγκάστηκα να κάνω ζιγκ ζαγκ ανάμεσα από ουρές, σβουνιές, καπούλια και κέρατα. Ένα πρωί μου πετάχτηκε ένα πρόβατο και μαζί του και το υπόλοιπο κοπάδι. Σώθηκα μόνο επειδή το πρώτο πρόβατο σκόνταψε, γύρισε το πόδι του και τρόμαξε, οπότε γύρισε 180 μοίρες και μαζί του και όλα τα άλλα. Απολαυστικές συναντήσεις είχα με ταχύτατες αλεπούδες, χοροπηδηχτές νυφίτσες, σβέλτους σκαντζόχοιρους, γκριζότριχα τσακάλια (ίσως και σκύλοι, δεν παίρνω όρκο), διάφορα νυχτοπούλια που εκμεταλλεύονταν το φως του προβολέα για να lockάρουν λεία που έπιαναν θεαματικά μπροστά μου (δύο φορές τουλάχιστον) και έναν φανταστικό αετό που πέταξε για λίγο παράλληλα με μένα δυο τρία μέτρα μακριά από τον ώμο μου, έκανε μετά μια στροφή μπροστά μου πήρε ύψος και έφυγε. Είδα επίσης φίδια (κυρίως οχιές) που ηδονίζονται να τρίβουν την κοιλιά τους στην καυτή άσφαλτο. Δεν χαμπαριάζουν όταν τα πλησιάζεις γι’ αυτό μην τα πλησιάζεις για να μην τα πατήσεις και για να μην τα τρομάξεις και κάνουν καμιά ανοησία.

Τα βόδια αγαπούν να στέκονται συνήθως σε τυφλές στροφές. Εγώ νόμιζα ότι τα πρόφτασα πριν μου κρυφτούν και τα τράβηξα φωτογραφία. Πού να ξερα ότι στην επόμενη στροφή ήταν άλλα τέσσερα…

Λίγο μετά φτάνεις στο Οίτυλο από το οποίο ο δρόμος περνάει απ’ έξω. Αν θέλεις να το δεις πρέπει να μπεις μέσα στο χωριό (αν και παλιότερα υπήρξε σημαντικότατη πόλη και διοικητικό κέντρο της Μάνης), να παρκάρεις και να περπατήσεις. Ο δρόμος συνεχίζει κατηφορικός και φτάνει στο Καραβοστάσι που πρόσφατα έχει αναπτυχθεί οικιστικά, το παραθαλάσσιο Νέο Οίτυλο (που προσπαθεί να αποκτήσει έναν τουριστικό-κοσμικό χαρακτήρα) και το Λιμένι (χωρίς σχόλιο, μακράν μια από τις ωραιότερες και ιστορικότερες γωνιές της Μάνης). Αμέσως μετά ο δρόμος ανηφορίζει και μετά από 5km περίπου καταλήγειςστην Αρεόπολη, την πιο σύγχρονη ιστορική «πρωτεύουσα» της Μάνης με ένα πλήθος από μνημεία εκκλησιαστικά και κοσμικά που δεν είναι του παρόντος να σας τα απαριθμήσω (εκτός από τον πύργο Πικουλάκη που είναι κι αυτός στο δίκτυο Μουσείων Μάνης. Απλά παρκάρετε και κάντε μια μεγάλη βόλτα, πιείτε καφέ και φάτε μεσημεριανό. Όλα αυτά είναι εμπειρίες που δεν ξεχνιούνται.

 Αυτό δεν είναι το δικό μου παπί. Στην ελληνική επαχία συναντάς πολλά vintage παπιά, συνήθως αξιοθρήνατα. Αυτό εδώ το Yamaha Mate 50 (δίχρονο) ήταν πένα.

Απολογισμός ή life changing experience (τουλάχιστον)

Πολλά μπορώ να πω για το ταξίδι αυτό που μου άφησε πολλές και πολύτιμες αναμνήσεις, κάποιες από τις οποίες μπορώ να τις χαρακτηρίσω ως life changing experience. Το ήξερα κι από πριν όμως, ότι κάθε ταξίδι στη Μάνη είναι πάντα βαθιά αυτοψυχαναλυτικό και σε κάνει να σκεφτείς την ως τώρα πορεία σου.

Να λοιπόν, ένα παπί (που δεν το ήθελα – δεν είχα ποτέ μου παπί και το πήρα μόνο επειδή είναι ένα δημοφιλές δίκυκλο στο οποίο ήθελα να κάνω τεχνικά θέματα), μια υποχρέωση που δεν την προγραμμάτισα (στην Καλαμάτα – και έχω χρέος να πω ότι εκεί συνάντησα και γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους και συναδέλφους) με έφεραν σε ένα αγαπημένο μέρος και μου έδωσαν ταυτόχρονα την ευκαιρία να φτιάξω μια κανονική ταξιδιωτική πραγματεία για το Honda Innova 125. Ελπίζω να την απολαύσατε στην ανάγνωση και να την απολαύσετε και δια ζώσης – όχι απαραίτητα με παπί, αλλά… και με παπί γίνεται.

Copyright© Δημήτρης Μπαζίνας – 2016

Copyright© MrBike – 2016

 Να και η παραλία του Νέου Οιτύλου. Το μέρος είναι μαγικό και είναι το επίκεντρο για άλλα εξαιρετικά μέρη, όπως το Οίτυλο (ψηλότερα στο βουνό), το Λιμένι (ο διπλανός όρμος) και η Αρεόπολη (δεν χρειάζεται συστάσεις). Το virtual ταξίδι κοντεύει να τελειώσει – απολαύστε το λίγο ακόμη με τις εικόνες από το gallery. Πιο σημαντικό, καβαλήστε τη δική σας μοτοσικλέτα και κάντε τα δικά σας πραγματικά ταξίδια.