Οι custom μοτοσικλέτες έχουν αλλάξει δραματικά! Τέρμα τα μακριά πιρούνια, τα μούσια και ο κάπτεν Αμέρικα. Το νέο κύμα στα custom δεν απαιτεί πανάκριβα αμερικάνικα δικύλινδρα ως βάσεις, και το αποτέλεσμα είναι μια όμορφη μοτοσικλέτα που μπορεί πραγματικά να οδηγηθεί! Η νέα custom κουλτούρα είναι πιο γήινη, πιο ανθρώπινη, αλλά ταυτόχρονα τρομερά συναρπαστική. Οι μοτοσικλέτες που χρησιμοποιούνται ως βάση μπορεί να είναι οποιεσδήποτε, αλλά με μεράκι, φαντασία και τέχνη, το αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς καινούργιο. Όχι απαραίτητα φτηνό (πώς μπορούν τα χειροποίητα κομμάτια να είναι φτηνά;!), αλλά αξιοζήλευτα μοναδικό με μια φρεσκάδα από την οποία ίσως θα πρέπει να παραδειγματιστούν εκ νέου τα εργοστάσια.
Στην έκθεση Bike Shed στο Λονδίνο πήγε ο συνεργάτης μας Roland Brown που μας έστειλε την ανταπόκριση. Επιλέξαμε να σας δείξουμε πρώτα τις σπουδαιότερες μοτοσικλέτες κι αφού ξεπεράσετε το πρώτο σοκ, διαβάστε με λεπτομέρεια τι είναι το Bike Shed και ποιες είναι οι προοπτικές εξέλιξης στην custom σκηνή. Αφού διαβάσετε όλο το άρθρο, σκεφτείτε πόσο μεγάλος είναι ο στόλος των παλιότερων μοτοσικλετών στην Ελλάδα και πώς μπορούν να ξαναγεννηθούν στα χέρια του μερακλή, του μοτοσικλετιστή εκείνου που δεν θεωρεί τα χρήματα που έδωσε π.χ. για μια ταπετσαρία σέλας πεταμένα λεφτά… Καλή ανάγνωση.
Δ.Μ.
Bike Shed Show 2014 – οι μοτοσικλέτες
Honda “Brat” 125 του Sean Beresford – Honda XL125 του 1977, πιρούνι XL250 κοντύτερο κατά 70mm, 60mm μακρύτερο ψαλίδι, ανοξείδωτη εξάτμιση και άλλα κομμάτια.
Deus Mono – βάση Yamaha SR500 με κομμάτια TW200. «Ένα από τα πρώτα πλήρη και ακριβά custom μας». Χωρίς φιλτρόκουτο, με αγωνιστική εξάτμιση, μακρύ ψαλίδι και χοντρό πίσω λάστιχο.
Silver Surfer – Ducati Paul Smart Replica του Dutch Van Someren. Ανάρτηση Öhlins, εξάτμιση Termignoni pipe, σέλα Imola custom.
Krazy Horse Flat Iron – Harley Sportster του 1974. «Το παλιότερο δοχείο λαδιού επιτρέπει στο χειροποίητη εξάτμιση να περάσει διαφορετικά». Earlier oil tank allows one-off stainless exhaust to be re-routed”. Ρεζερβουάρ Storz, άδεια χρήσης μόνο την ημέρα (νόμιμο στην Αγγλία) επομένως δεν έχει προβολέα. Πωλείται προς £14.750, www.krazyhorse.co.uk.
Shinya Kimura, Junkyard Phantom. Μοντέλο του 2005 βασισμένο σε Harley Knucklehead του 1946, βελτιωμένο πλαίσιο Zero Engineering frame. Τα περισσότερα κομμάτια είναι χειροποίητα και πολλά από αυτά αλουμινένια.
Down & Out Café Racers – Misfit στη βάση του Kawasaki W650
7) Paton Classic TT – καινούργια περιορισμένης παραγωγής μοτοσικλέτα, η πρώτη μοτοσικλέτα παραγωγής της ιταλικής εταιρίας με κινητήρα Kawasaki ER-6, χειροποίητο ατσάλινο πλαίσιο, ανάρτηση Öhlins και εξάτμιση Termignoni. Κοστίζει £19.074 από την Krazy Horse, www.krazyhorse.co.uk.
Kevil’s Speed Shop – De Caf, στη βάση ενός BMW R80 του 1981, με βουρτσισμένο αλουμινένιο ρεζερβουάρ, σέλα και φέρινγκ προβολέα με φώτα LED και ψηλά τοποθετημένες εξατμίσεις.
Krazy Horse — Eckerslike Flyer. Ο κινητήρας είναι S%S 93ci (κυβικών ιντσών) σε χειροποίητο πλαίσιο Kruger. Πιρούνι Springer, ταμπούρα στα φρένα, χειροποίητο τιμόνι με εσωτερική καλωδίωση και ντίζα γκαζιού, προσαρμοσμένο ρεζερβουάρ Indian, μοναδικό χειροποίητο πίσω φτερό και ανοξείδωτη εξάτμιση. Πωλείται προς £25.000.
Ace 1200 Café Racer Street Special. Βασισμένο στο Harley Sportster 1200, με χρωμιωμένο πλαίσιο Wideline Featherbed, ανάρτηση Öhlins, ζάντες 17in, εξαέμβολες δαγκάνες Ace. Μία από τις 11 που έχουν φτιαχτεί με κόστος £22.725 από την KrazyHorse.co.uk.
Down & Out Café Racers – Ragerty. Βασίστηκε στο BMW R1150GS με προσαρμοσμένο υποπλαίσιο, ψαλίδι, πιρούνι, σέλα, προβολέα, καλωδίωση και εξάτμιση.
Spirit of the Seventies – Triumph Scrambler. Αναβαθμισμένο πιρούνι, κομμένη εξάτμιση, σέλα με κερωμένο βαμβάκι της Barbour, carbon φτερό της Spirit.
DTS Racing – Monroe. Φτιάχτηκε από τον Simon Parry της DTS Racing, βασισμένο σε Ducati 900SS με custom πλαίσιο, σέλα και βαφή. Χρώμιο ψαλίδι, ανεστραμμένο αμορτισέρ, κομμένη και διπλωμένη εξάτμιση.
Paul Bainbridge – It’s My Fault. Βασισμένο σε Ηοnda CB400T. Στοκ πλαίσιο με χειροποίητο υποπλαίσιο, χειροποίητο ρεζερβουάρ, σέλα και πλαϊνά καπάκια. «Οι εξατμίσεις ξεκίνησαν τη ζωή τους ως ανοξείδωτα δοχεία από το supermarket». Πιρούνι WP σε billet πλάκες, αλλαγμένο για να υποδεχτεί ταμπούρο, χειροποίητη ανοξείδωτη εξάτμιση, τροχοί από Kawasaki Z 250C.
Death Spray Custom “Black Polygon”. Ducati Desmosedici του 2010, με Iron Ball “radar absorbent paintwork” απορροφά τις εκπομπές του ραντάρ.
Fatty’s XS — Yamaha XS750 του 1979. Φτιαγμένο από τον Lee Davies, προσαρμοσμένο στοκ πλαίσιο και πλάκες.
Stick Man’s Flat Tracker — Honda CB900FD, με προσαρμοσμένο πλαίσιο, σέλα flat track, ρεζερβουάρ CB900C, ψαλίδι Kawasaki GPz750 Uni-Track με μετατροπή για να παίρνει δύο αμορτισέρ, τροχοί BMW F650, φτιαγμένο από τον ιδιοκτήτη του Paul Butler και τον Paul Bainbridge
Το ψαλίδι του GPz στα νέα του καθήκοντα με διπλά αμορτισέρ.
T3 Racing’s Ace 904S Thruxton Special – Triumph Thruxton με βελτιωμένο κινητήρα και αύξηση κυβισμού στα 904cc, ανάρτηση Nitron, custom made εξαέμβολες δαγκάνες, δίσκοι μαργαρίτα, HM Quickshifter, ψηφιακή οθόνη στα όργανα, digital dashboard, custom εξάτμιση.
Kingdom of Kicks — Yamaha XS650, χυτή πάνω πλάκα, με τιμή στις £6.500.
Jack Lilley Triumph Scrambler – Διασκευασμένο από ντήλερ της Triumph, Scrambler του 2006 με πάνω πλάκα από νεότερο μοντέλο, ματ ζάντες, επίπεδη σέλα, γκριπ balloon, αμορτισέρ Hagon, εξάτμιση Zard με κεραμική επίστρωση, ποδιά από Triumph.
Gladstone No.1 – Triumph 750cc T140 που σχεδιάστηκε από τον παρουσιαστή τηλεόρασης Henry Cole, με χρωμιωμένο ατσάλινο πλαίσιο Métisse hard-tail (χωρίς πίσω ανάρτηση). Είναι το πρωτότυπο. Η παραγωγή των 11 κομματιών έχει πουληθεί όλη.
Racefit Legend GS1000 — βασισμένο σε Suzuki GS1000 του 1978. Καρμπιρατέρ Keihin 31mm CR, φρένα Brembo, τροχοί Dymag, ψαλίδι Spondon, εξάτμιση Racefit τιτανίου, ψυγείο λαδιού Earles, αμορτισέρ Nitron, πριούνι από Yamaha Thunderace 48mm, δίσκοι και δαγκάνες εμπρός Spondon.
Kruz Company The Greyhound —Triumph Daytona 1000 του 1994, με ρεζερβουάρ και σέλα Kawasaki KZ650, χειροποίητο υποπλαίσιο, διασκευασμένο ψαλίδι, ηλεκτρικά κλπ.
Nicholas Brown – Yamaha XV535 Virago του 1996. Διασκευασμένο στοκ πλαίσιο με μέταλλα scrap.
Redmax Speedshop — Buck’s Ducafe, café racer βασισμένο σε Monster του 1995.
Pete’s Café Racers, R100 “Superleicht” — βασισμένο σε BMW R100S του 1979 με χειροποίητο υποπλαίσιο, μπαταρία gel κάτω από τη σέλα, αναβαθμισμένες αναρτήσεις και φρένα Brembo brakes, ψηφιακά όργανα, φτιαχτή πλεξούδα.
Seeley Honda F1 Sport, 1977 — original café racer φτιαγμένο γύρω από ένα Honda CB750 four από τον Colin Seeley. Χρωμιωμένο ατσάλινο πλαίσιο, τροχοί Lester, αλουμινένιο ρεζερβουάρ, αγωνιστική σέλα, εξάτμιση 4-1. Ο κινητήρας είναι βελτιωμένος από την Dixon Racing Yoshimura στα 836cc. Πωλείται προς £20.000.
Reverb Motorcycles — Honda CB750TT “Lucille”. Με Replica Manx wideline αλουμινένιο ρεζερβουάρ, προσαρμοσμένες πλάκες, ρυθμιζόμενα clip ons της Tarozzi, εσωτερικά πιρουνιού της Hagon και πίσω αμορτισέρ της ίδιας εταιρίας, γνήσια κέντρα με αλουμινένια στεφάνια και ανοξείδωτες ακτίνες, βάσεις μαρσπιέ Tarozzi με χειροποίητα μαρσπιέ.
Lamb Engineering Honda Flatracker — μονοκύλινδρο Honda XL600 του 1988, με προσαρμοσμένο πλαίσιο, ρεζερβουάρ και χειροποίητα καπάκια φέρινγκ από φύλλο αλουμινίου πάχους 2mm. Πλάκες και εξάτμιση φτιαγμένα χέρι από τη Lamb. Πιρούνι Honda CBR600, αμορτισέρ Hagon, τροχοί Talon supermoto.
Bike Shed Event III 2014
Φέτος οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εκθέσεις θα είναι η Intermot στην Κολονία τον Οκτώβριο και η EICMA στο Μιλάνο ένα μήνα μετά. Η εν δυνάμει πιο ενδιαφέρουσα όμως έκθεση έχει ήδη γίνει – σε μια παλιά αποθήκη στο Λονδίνο. Το Event III του Bike Shed Motorcycle Club δεν είχε μεγάλες αίθουσες όπως οι διεθνείς εκθέσεις ούτε τα ολόφρεσκα εργοστασιακά μοντέλα που παράγουν μαζικά τα εργοστάσια.
H έκθεση
Αντίθετα στο event αυτό που ονομάζεται ως Εναλλακτική έκθεση custom μοτοσικλετών “Alternative Custom Motorcycles Exhibition”, πρωταγωνιστούσε μια συλλογή από χειροποίητες μοτοσικλέτες, από café racers έως bobbers κι από ερασιτεχνικά project φτιαγμένα στο σπίτι, μέχρι πολύπλοκες δημιουργίες από τα χέρια επαγγελματιών customisers. Οι μοτοσικλέτες απηχούσαν τις απόψεις της σύγχρονης custom σκηνής από όλο τον κόσμο και η έμπνευση προερχόταν συχνά από κοινά μονοκύλινδρα ή δικύλινδρα της δεκαετίας του ’70 ή του ’80.
Όλα αυτά αποτελούν ένα «σχήμα» που φέρνει τη μοτοσικλέτα σε ένα ευρύτερο κοινό, αν μπορεί κανείς να κρίνει από το πλήθος που ήρθε στις δύο ημέρες της έκθεσης στη Λονδίνο. Όπως δείχνει ο τίτλος του event, πρόκειται για το τρίτο που διεξάγει το Bike Shed, μια οργάνωση που βασίζεται σε ένα web site που ένας από τους ιδρυτές του, ο Anthony “Dutch” van Someren, το περιγράφει ως «παραδοσιακός συνεταιρισμός βελτιωτών, συγγραφέων και ανθρώπου που τους αρέσει αυτό το νέο κύμα στην custom σκηνή».
To Bike Shed
Ο Van Someren, ένας σύμβουλος επιχειρήσεων, ξεκίνησε το site Bike Shed (www.thebikeshed.cc) ως blog το 2011. Στους συνεργάτες του περιλαμβάνονται βελτιωτές από εταιρίες όπως η Old Empire και Spirit of the Seventies. Το Bike Shed τώρα έχει περίπου 250.000 followers στο Facebook και είναι μέρος της παγκόσμιας custom κοινότητας που έχει μεγαλώσει με την προσθήκη κι άλλων site όπως τα BikeEXIF, Pipeburn και Return of the Café Racers.
Η αύξηση της επιρροής του Bike Shed αντανακλάται στην κλίμακα των εκθέσεων που έχει κάνει στο Ανατολικό Λονδίνο. Η πρώτη, που έγινε την προηγούμενη άνοιξη (2013) είχε δωρεάν είσοδο, αλλά τόσο μεγάλη συμμετοχή που ξαναδιοργανώθηκε τον Οκτώβριο. Η τρίτη έκθεση ήταν σημαντική μεγαλύτερη, με πάνω από 7.000 επισκέπτες που πλήρωσαν εισιτήριο για ένα σαββατοκύριακο στο Tobacco Dock, μια εντυπωσιακή 200 ετών αναπαλαιωμένη αποθήκη καπνών στον όχθη του Τάμεση.
Τα 120 δίτροχα εκθέματα προέρχονταν από γνωστούς οίκους custom βελτιώσεων αλλά και ερασιτέχνες, που είχαν φτιάξει τις μοτοσικλέτες στο σπίτι τους, πολλοί από αυτούς για πρώτη φορά. Τα boxer BMW και τα δικύλινδρα Triumph ήταν τα περισσότερα, ενώ πολλά ήταν τα Harley Davidson, Moto Guzzi, Ducati, Kawasaki και Yamaha, δικύλινδρα τα περισσότερα, αλλά και μονοκύλινδρα και τετρακύλινδρα.
Οι οίκοι
Στους επαγγελματίες βελτιωτές ήταν το Kevil’s Speed Shop, η εταιρία από το Devon στη δυτική Αγγλία που ειδικεύεται στα BMW boxer café racer κι έδειξε διάφορες ιδέες όπως αυτή του De Caf με το αλουμινένιο φέρινγκ που βασίστηκε σε ένα BMW R 80 του 1981. Μια άλλη βρετανική εταιρία ήταν η Down & Out Café Racers από το Yorkshire, που είχε ένα ζευγάρι BMW boxer μαζί με ένα όμορφο Kawasaki W650.
Η Deus Ex Machina ήταν από τα γνωστά ονόματα της έκθεσης και είχε φέρει ένα Kawasaki W650 σε μορφή flat-track, φτιαγμένο από την έδρα της εταιρίας στο Sydney της Αυστραλίας. Μια άλλη μοτοσικλέτα που φτιάχτηκε αρκετά μακριά από το Λονδίνο ήταν το “Junkyard Phantom” βασισμένο σε ένα Harley–Davidsonτου θρυλικού οίκου βελτίωσης του Ιάπωνα Shinya Kimura με έδρα στην Καλιφόρνια. Είχε τον κινητήρα Knucklehead του 1946 σε ένα βελτιωμένο πλαίσιο από την Zero Engineering και χειροποίητα αλουμινένια κομμάτια του ίδιου του Ιάπωνα καλλιτέχνη.
Μερικές μοτοσικλέτες δεν ήταν μοναδικά κομμάτια, αλλά μικρές σειρές παραγωγής. Όπως το Gladstone No.1, ένα πρωτότυπο του πρώτου μοντέλου της Gladstone, της μάρκας που έφτιαξε ο παρουσιαστής της τηλεόρασης Henry Cole και την ονόμασε έτσι από τον πρόγονό του, πρώην Πρωθυπουργό, William Gladstone. Μόνο 11 μοτοσικλέτες των χωρίς πίσω ανάρτηση μοντέλων Mk1 με κινητήρα Triumph 750cc T140 φτιάχτηκαν. Ο Cole αναφέρει ότι πουλήθηκαν όλα.
Ένα πολύ διαφορετικό δικύλινοδρο εν σειρά, κι αυτό καινούργιο που φτιάχτηκε για να πωλείται είναι το Paton S1 με το ολόσωμο φέρινγκ, βασισμένο στο Kawasaki ER-6 με τον κινητήρα των 650cc και που τερμάτισε στην έκτη θέση του φετινού Isle of Man στην κατηγορία Lightweight TT με αναβάτη τον Ollie Linsdell. Είναι η πρώτη street legal μοτοσικλέτας της μικρής ιταλικής φίρμας, που ιδρύθηκε από τον Giuseppe Pattoni τη δεκαετία του ΄50. Οι τιμές των Paton S1 εκτείνονται από τις €16.000 έως τις €23.000 ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της μοτοσικλέτας, με το κορυφαίο μοντέλο να έχει ακτινωτές ζάντες και αναρτήσεις Öhlins.
Υπήρχαν και μοναδικά κομμάτια όπως το αγωνιστικό Ducati Desmosedici με το όνομά “Black Polygon” και με βαφή που σύμφωνα με τον κατασκευαστή της, την Death Spray Customs, απορροφά τις εκπομπές των ραντάρ.
Στο άλλο άκρο της κλίμακας τιμής, είναι το Honda “Brat” του Sean Beresford, ένα Honda XL 125 του 1977, με πιρούνι από XL 250, μακρύτερο ψαλίδι και κομμένη εξάτμιση.
Από την ίδια εποχή ήταν και ένα πολύ καθαρό δείγμα του πρώην αγωνιζόμενου στα sidecar και κατασκευαστή, Colin Seeley, το F1 Sport, ένα ωραίο café racer βασισμένο στο Honda CB 750 που κατασκευάστηκε σε μορφή κιτ σε συνεργασία με τη Honda Αγγλίας στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Άλλο ένα τετρακύλινδρο Honda από την ίδια εποχή ήταν το Flat Tracker της Stick Man, ένα Honda CB 900 με δύο αμορτισέρ πίσω σε ψαλίδι του Kawasaki GPz 750 που ήταν κάποτε για monoshock.
Οι μοτοσικλέτες ήταν όλες άριστες σε ποιότητα, αλλά δεν ήταν η μόνη ατραξιόν του σόου. Όπως και παλιότερα οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με πίνακες ζωγραφικής και φωτογραφίες με θέμα τη μοτοσικλέτα, καθώς και εναλλακτικές προτάσεις όπως ένα κουρείο. Υπήρχαν και μερικοί που πουλήσουν κράνη, δερμάτινα και μπλουζάκια με ευφάνταστες στάμπες.
Το όλο event είχε μια ατμόσφαιρα που δεν έφερνε στο μυαλό εμπορικότητα, αλλά πολλοί από τους μεγάλους κατασκευαστές παρακολουθούν τις εξελίξεις στην custom σκηνή και μερικοί μάλιστα συμμετέχουν πολύ πιο ενεργά. Η Moto Guzzi έχει χρηματοδοτήσει την προηγούμενη έκθεση Bike Shed και είχε και πάλι ανάμειξη. Η Triumph προσέφερε ένα Scrambler που ήταν customized από την Spirit of the Seventies με σέλα από κερωμένο βαμβάκι από την εταιρία ρούχων Barbour, που ήταν κι αυτή χορηγός της έκθεσης.
Στην έκθεση της Bike Shed δεν είχε μόνο μοτοσικλέτες αλλά και κράνη που ταιράζουν στην custom κουλτούρα. Εδώ τα κράνη της Davida.
Η Spirit με έδρα το Kent, ιδρύθηκε το 2010 και άκμασε με την αύξηση του ενδιαφέροντος για custom μοτοσικλέτες. «Απογειωνόμαστε, μαζί με όλο τον κλάδο κι αυτό είναι συναρπαστικό» είπε ο ένας από τους συνιδρυτές, Tim Rogers. «Είναι δύσκολο να φανταστώ ότι θα είναι έτσι και στο μέλλον. Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνουν όλα πιο mainstream, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – όταν συμμετέχουν περισσότεροι πρέπει να παίξεις πιο δυνατά στο παιχνίδι. Το ενδιαφέρον των εργοστασίων σημαίνει ότι θα υπάρξουν καλύτερες μοτοσικλέτες παραγωγής, κι αυτό είναι καλό για όλους».
Ο ενθουσιασμός του Roger για την έκθεση ήταν ίδιος με αυτόν του Lee Davies, ενός βελτιωτή από την άλλη άκρη της κλίμακας εμπειρίας: η δική του μοτοσικλέτα ήταν το “Fatty XS” βασισμένο σε ένα Yamaha XS 750 και ήταν η πρώτη του προσπάθεια να φτιάξει custom. «Για μένα αυτό το event ήταν φανταστικό» είπε. «Το ωραίο είναι ότι μπορείς να έρθεις με ένα café racer ή μια Vespa και δεν κάνει διαφορά – όλοι ενδιαφέρονται σ’ αυτό που έχει φτιάξει ή σ’ αυτό που οδηγείς. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ χαλαρή και φιλική».
Οι επισκέπτες της έκθεσης και οι βελτιωτές ήταν πολύ θετικοί με την custom κουλτούρα και την έκθεση αυτή ειδικά. Αλλά η μεγέθυνση της εναλλακτικής σκηνής έχει πυροδοτήσει μια αντίδραση από μερικούς μοτοσικλετιστές. Κάποιος έγραψε σε γράμμα του σε ένα περιοδικό μοτοσικλέτας για τον «δήθεν αέρα» των «super–cool χειροποίητων μοτοσικλετών που οδηγούνται αργά σε σύντομα κοντοβόλτια στην πόλη». Ο Dutch, ο οργανωτής, διαφωνεί, τονίζοντας ότι πολλές από τις μοτοσικλέτες της έκθεσης έχουν φτιαχτεί χωρίς πολλή δαπάνη από παλιές, μικρού κυβισμού, γιαπωνέζικες μοτοσικλέτες. Όπως και στις προηγούμενες εκθέσεις δεν υπήρχε βαθμολογία για τα εκθέματα.
Η έλλειψη του στοιχεία της ανταγωνισμού, αναμφίβολα βοήθησε στη χαλαρή ατμόσφαιρα της έκθεσης, που ήταν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της επιτυχίας της. Τα αστέρια του event όμως ήταν οι μοτοσικλέτες: μικρές και μεγάλες, ευρωπαϊκές και γιαπωνέζικες, ακριβές και φτηνές, απλές ή πολύπλοκες. Πολλές ήταν εξαιρετικά σχεδιασμένες και μάλλον θα είναι και καλές στο δρόμο. Μερικές όχι. Ολες όμως ήταν ενδιαφέρουσες, φτιαγμένες με αγάπη κα μοναδικές.
“Ελεήστε να πληρώσω τον μπογιατζή για το Bullet…”
Με το θάρρος που τους έδωσε η ενθουσιώδης υποδοχή του κόσμου, ο Van Someren και ο κόσμος του Bike Shed σκοπεύουν να οργανώσουν κι άλλα show και να ιδρύσουν μια μόνιμη βάση στο Ανατολικό Λονδίνο. «Νομίζω ότι έχουμε τα χρήματα και βρήκαμε το ακίνητο που μας αρέσει» είπε. Αν δεν το κάνουμε φέτος θα το κάνουμε το χειμώνα και θα είναι έτοιμο τον επόμενο χρόνο. Θα έχουμε μοτοσικλέτες από την Spirit of Seventies, Untitled και Old Empire. Θα είναι κάπου που ο κόσμος θα μπορεί να οδηγήσει και να δει τις μοτοσικλέτες που θα εκτίθενται. Ίσως και να αγοράσει ή να νοικιάσει μία ή μόνο να τη δει και να πιει έναν καφέ. Θα είναι με άλλα λόγια μια πραγματική Bike Shed (αποθήκη μοτοσικλετών) αντί για εικονική και θα είναι ανοιχτή όλο το χρόνο. Είναι ένα δείγμα ότι η custom σκηνή είναι ένα από τα πιο ζωντανά και επιτυχημένα κομμάτια του σύγχρονου μοτοσικλετισμού».
Anthony “Dutch” Van Someren
Ο υπεύθυνος του Bike Shed που είναι γενικά γνωστός ως Dutch (=Ολλανδός) είναι παλιός μοτοσικλετιστής. Παλιότερα ήταν λάτρης των track days, όμως στράφηκε στα custom όταν μια μέρα έξω από ένα bar στο κεντρικό Λονδίνο στεκόταν με ολόσωμη φόρμα και το KTM Super Duke είδε κάτι που του άλλαξε γνώμη: «Ημουν εκεί με τα δερμάτινα, ντυμένος σαν διαστημικός στρατιώτης, όταν ήρθε ο φίλος μου ο Barry σε ένα Triumph Bonneville με κράνος open–face, γυαλιά ηλίου και Timberland» θυμάται. «Σκέφτηκα ότι εσύ έχεις το cool look κι εγώ είμαι γελοίος».
Ο Van Someren στράφηκε μακριά από αυτό που περιγράφει ως «σύγχρονη, τυποποιημένη ψηφιακή κουλτούρα». Γράφοντας στο Forever Two Wheels, ένα πρόσφατο περιοδικό που είναι αφιερωμένο στο νέο κύμα custom, λέει χαρακηριστικά (αν και με δόση υπερβολής): «Μας πουλάνε τώρα υπερ-superbikes που δεν μπορούν να πέσουν όσο κακά κι αν οδηγείς. Η οδήγηση της μοτοσικλέτας δεν είναι πια ικανότητα, είναι νούμερα από ίππους και τιμές σε λίρες. Τι μπούρδες». Ετσι λοιπόν στράφηκε στα νέα custom: «ένα αναλογικό μέρος με επισκευές από gaffer tape σε μοτοσικλέτες που μπορούμε να φτιάξουμε στην άκρη του δρόμου ή να σκαλίσουμε στο γκαράζ μας… Ζούμε στον κόσμο της υγιεινής και της ασφάλειας και είμαστε περικυκλωμένοι από κανόνες, ώστε όπου και να πας θα βρεις Starbucks και τα πράγματα είναι ίδια. Η custom σκηνή είναι για ανθρώπους που θέλουν να διαφέρουν. Είναι το να πάρεις μια μοτοσικλέτα, κάτι με λίγη λάμψη και κίνδυνο και να φτιάξεις κάτι διαχρονικό και μοναδικό».
Η νέα custom σκηνή μεγαλώνει γρήγορα όπως επιβεβαιώνει η δημοφιλία του Bike Shed. «Αυτό που έγινε από πέρυσι το καλοκαίρι είναι ότι η βιομηχανία ξυπνά. Η Triumph και η Moto Guzz έχουν καταλάβει ότι δεν είναι δεν είναι μια φωτοβολίδα, αλλά μια σοβαρή κουλτούρα. Κι αυτό που τους αρέσει είναι ότι το αγκαλιάζουν και οι νέοι άνθρωποι. Ανθρωποι που δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους περιοδικό μοτοσικλέτας, ούτε έχουν πάει σε κατάστημα Ducati. Ερχονται και πολλές γυναίκες, επειδή η custom σκηνή δεν φοβίζει και μια μοτοσικλέτα δεν πρέπει να είναι υψηλών επιδόσεων για να είναι ελκυστική».
Ενα event για όλη την οικογένεια, μια ενασχόληση που σε κάνει υπερήφανο. Στις φλέβες της custom σκηνής ρέει πολύ φρέσκο αίμα.
Copyright© Roland Brown – 2014
Απόδοση στα Ελληνικά: Δημήτρης Μπαζίνας
Φωτογραφίες: Roland Brown